“Je hebt altijd een keuze”
Hoe moeilijk situaties ook lijken te zijn, hoe overweldigend traumatische ervaringen kunnen zijn. In de essentie heb je altijd een keuze. Een keuze hoe hiermee om te gaan.
In mijn leven heb ik ook de nodige traumatische ervaringen meegemaakt en vroeg of laat kom je voor een keuze moment te staan, dit gebeurt soms onbewust en handel je ook onbewust. De andere keer wordt je heel bewust voor een keuze gesteld door jezelf, door de situatie of door een ander.
Ik neem je mee in een tweetal traumatische gebeurtenissen in mijn leven, waarbij ik zelf de keuze heb gemaakt hoe verder. Als slachtoffer of als overlever?
Inbreker op heterdaad betrapt
Het was de zomer van 2001, mijn ouders waren op vakantie en ik was voor het eerst voor langere tijd alleen thuis. Ik weet nog goed mij op de dinsdag een fantastisch gevoel bekroop dat als mijn ouders terugkwamen van vakantie, ik zou gaan aangeven dat het ‘op mijn eigen wonen’ tijdens hun vakantie goed is bevallen en ik langzaam aan wel graag een eigen plekje zou willen zoeken. Ik wist op voorhand al dat ma dat geen fantastisch idee zou gaan vinden, maar het voelde goed. Die middag lekker nog naar mijn paard Zena, het was mooi weer dus volop genieten in de buitenlucht tijdens het rijden. ’s Avonds niets bijzonders, de boel afgesloten en de beesten (de katten en de chihuahua van mijn ouders) verzorgd en naar bed. De chihuahua, Lotje genaamd, sliep altijd op het bed van mijn ouders. Tijdens de vakantie sliep ik daarom ook in hun bed, zodat de hond zijn vaste patroon kon blijven volgen.
Midden in de nacht, iets over half 1 begon Lotje ineens keihard te blaffen. Vanuit mijn instinct reageerde ik eerst met “verdorie Lotje, ja ja, ik ga al kijken” en terwijl ik dat zeg en aanstalten maak om uit bed te komen pak ik de huistelefoon en druk alvast 112 in zonder te bellen. Raar, maar dat gebeurde automatisch. Ik loop de slaapkamerdeur uit en op de kleine overloop staat een man in het zwart gekleed, ik schrik me rot! In trauma termen bevroor ik kortstondig. Tegelijkertijd begint die man te praten, “rustig maar Marieke, ik ben het….” Doordat hij zich kenbaar maakte daalde de schrik en drukte ik de 112 op de telefoon weg. Direct nadat ik dat had gedaan dacht ik: “Wacht even, wat doet hij hier midden in de nacht! Hoe is hij binnengekomen en wat zijn intenties?”. Hij gaf aan graag ‘harde seks’ met mij te willen hebben. Foute boel dacht ik. Echter was hij betrapt door mij tijdens zijn inbraakpoging om mij te ‘verkrachten’ en was hij nu flabbergasted. Hier moest ik nu slim profijt van maken. Ik kende de man zijn situatie en ook zijn min of meer labiele geestelijke staat. Hij was niet achterlijk, wist dondersgoed wat hij aan het doen was. Maar ik had nu een keuze, wat ga je doen. Ik had een aantal opties, opties die o.a. vanuit het limbisch systeem komen bij traumatische ervaringen en opties die vanuit intuïtie aangedragen werden:
Vluchten was niet echt mogelijk, hij stond op de overloop voor de trap
Vluchten via het platte dak zou kunnen, moest ik wel supersnel zijn met raam open gooien, raam uitklimmen en op het platte dak keihard gaan schreeuwen in de hoop dat de buurt wakker wordt
Vechten, geen optie. Ondanks dat het een schriel persoon was, mannen zijn over het algemeen toch sterker zeker met adrenaline dan vrouwen
Of praten (dit komt overigens vanuit de neo-cortex)
Ik koos voor optie 4, praten met overredingskracht. En zo begon ik in te praten op hem, wat hij te verliezen had qua thuissituatie, dat ik net zou doen alsof er niets was gebeurt, dat ik het tegen niemand zou vertellen als hij nu weg zou gaan. Dat hij in een lastige situatie zat, maar als je nu niets doet en weggaat kan het allemaal nog goed komen. Een dik half uur tot driekwartier heb ik op hem in staan te praten en het werkte. Hij ging nadenken, hij kalmeerde ook van zijn eigen spanning van op heterdaad betrapt zijn. En uiteindelijk besloot hij weg te gaan, wel nadat hij eerst nog de ladder ging opruimen die hij had klaar gezet in de nacht tegen het platte dak aan en de schuifpui dicht ging doen. 1000x excuses en weg was ie.
Ik weet nog goed hoe de spanning door mijn lijf gierde aan het eind, ik belde een goede vriend op terwijl de man de ladder buiten aan het opruimen was en zei tegen de vriend: “blijf hangen, hoor je rare geluiden of gegil bel direct 112”. Daarna is de vriend naar mij toegekomen midden in de nacht en is hij de rest van de vakantieweek bij mij gebleven.
De impact van een inbraak met betrapping op heterdaad is heftig, ik heb jarenlang last gehad van alleen thuis blijven. Mijn wens om op mijn eigen te gaan na die vakantie was direct om zeep gegaan. Als ik alleen thuis kwam in het ouderlijk huis, zorgde ik dat ik vaak met iemand aan de telefoon zat terwijl ik het huis volop in de lampen zette, alle ruimtes ging controleren, checken of ramen en deuren dicht waren, of er niemand verstopt lag onder het bed of in de kasten. Ook later toen ik met mijn huidige man in onze eigen woning woonde, had ik nog last van de inbraak als ik alleen thuis was in de avonduren of de nacht. Gelukkig heeft het met de loop der jaren wel afgenomen.
En ben ik dankbaar geweest voor de keuze die ik heb gemaakt die nacht. Later in de confrontatie gaf de man van de inbraak ook aan dat als ik hem niet had betrapt hij mij had willen verkrachten en als ik dan had tegengewerkt of gevochten dat hij niet zeker wist of ik het dan nog wel kon navertellen. Lotje, de hond was die nacht letterlijk mijn lot uit de loterij! En mijn intuïtie heeft mij geholpen de juiste overlevingskeuze te maken die nacht.
Stalker
In de periode voor de inbraak (1998-1999) had ik een kortstondige relatie met iemand. Hij was ruim 9 jaar ouder dan mij en ik was 19-20 jaar in die periode. Door alles wat ik in mijn leven mee had gemaakt, viel ik ook meer voor wat oudere mannen dan mannen van mijn eigen leeftijd. De relatie had ik na 6 maanden beëindigd, ondanks het leeftijdsverschil miste ik de volwassenheid bij hem en ook het vele drinken vond ik niet tof ondanks mijn jonge leeftijd waarop je wel van een feestje houdt.
De breuk viel hem zwaar en hij deed heel veel lieve dingen om een 2e kans te krijgen. Hij zou ook minderen met het drinken en al met al overwoog ik de relatie alsnog een 2e kans te geven. Na 2 maanden viel hij weer terug in zijn gedrag en ik merkte duidelijk dat dit niet dé man voor mij was. Dus nu echt definitief uitgemaakt. Dat hij geen ‘nee’ en geen afwijzing kon accepteren bleek kort daarna wel.
Eerst door zielig te doen en mij regelmatig op te zoeken, waarbij hij dan XTC pillen liet zien. Dát was mijn schuld, dat hij nu door de breuk met mij (weer) aan de drugs zat. Ik wist helemaal niet dat hij aan de drugs zat of had gezeten, want daar heb ik persoonlijk een hekel aan. Ik vroeg hem de pillen te laten zien en gooide die in het riool. De dagen daarop bleef hij me opzoeken op zijn fiets, ik had toentertijd nog geen rijbewijs en ging op mijn fiets naar mijn paard in het naastgelegen dorp en op mijn fiets naar een carpoolplek om opgehaald te worden door een collega naar mijn werk. Als ik naar mijn werk fietste was hij daar en fietste mee, als ik terug kwam van mijn werk was hij daar ook. Als ik naar de paarden ging stond hij me op te wachten in een fietstunneltje en bij de kiosk tegenover de pensionstal. Naar het werk begon hij te bellen, niet 1 keer, niet 2 keer. Mijn collega die de telefoon beantwoorde moest het bij gaan houden, niet gelogen bijna 300 keer op een dag belde hij, om exact te zijn 298 keer en daarna is ze gestopt met bijhouden. Bellen en ophangen, bellen en vragen naar Marieke of dreigberichten achterlaten. Ook thuis en op mijn mobiel tig keren bellen, SMS-en. Nieuw telefoonnummer aangevraagd, kwam hij achter. Het feit dat ik hem niet meer wilde maakte hem woest. Als hij mij niet had, mocht niemand mij hebben!
Hij begon agressief te worden. Mij hardhandig van de fiets afduwen om mij te kussen, slaan, schoppen tegen de fiets en mij blokkeren. Ondertussen ben ik gestart met autorijlessen, het viel de instructeur ook op dat hij constant opdook. Voor de gein zei ik: “ruitenwissers aan en gas geven”. De instructeur dacht minstens dat ik het echt meende, daar hij er niet goed van werd dat mijn ex iedere autorijles ons stond op te wachten. Maar alle gekheid op een stokje, het maakt je angstig. Ik weet dat ik het op een gegeven moment vergeleek met een opgejaagde angstige haas die rent voor zijn leven. Zo voelde het. Constant over je schouder kijken, constant zorgen dat iedereen wist waar je was, hoe laat je vertrok en aan zou komen. Geen vrijheid van leven, geen privacy. Tot het moment waarop ik mezelf de vraag stelde, ‘wil je hier nu eeuwig slachtoffer van zijn of sla je terug en ga je erboven staan?’ En dat gebeurde ook, ik stond niet langer toe dat hij mij als opgeschoten wild liet voelen.
De eerstvolgende keer, de volgende dag dus, merkte ik het verschil. De angst maakte plaats voor een woede. Een woede met verborgen zenuwen, maar dat liet ik hem niet blijken. Ik gaf weerwoord, ik sloeg terug als hij ging slaan. Ik vluchtte niet meer, maar ging de confrontatie aan. Niet dat dit gelijk ertoe leidde dat de stalking overging. Maar ik voelde me wel meer in control.
Op mijn verjaardag kregen mijn ouders en het werk telefoontjes dat hij mij wel zou opwachten met een mes en ik geen 21 jaar mocht worden. Hij hield woord, stond mij op te wachten bij de carpoolplek met een groot slagersmes en fietste weer mee terwijl hij zwaaide met het mes. Tuurlijk was ik van binnen bang, maar ook woest. En terwijl ik met mijn ouders belde, die de politie aan de andere kant van de lijn hadden en die ondanks dat ze op voorhand op de hoogte waren gesteld van zijn dreigingen op het verkeerde adres stonden te wachten, liet ik duidelijk merken dat ik niet bang meer was voor hem. Het gaf hem een gevoel van onmacht, grip verliezen. En die reactie gaf mij de kracht om door te gaan met deze tactiek, ik ben een overlever geen slachtoffer!
Uiteindelijk heeft het ongeveer 4 jaar geduurd voordat ik echt vrij was van hem, waarvan de eerste 2 jaren het intensiefst waren. Het heeft genoeg autobanden, auto carburateur e.d. gekost die hij allemaal heeft gesloopt. Maar ik worstelde mezelf vrij uit de houtgreep van angst.
Er is altijd een keuze
Je hebt dus altijd een keuze, zoals je kunt zien. Het wil niet altijd zeggen dat een keuze maken ervoor zorgt dat alle ellende direct weg is. Het zorgt er wel voor dat je een zelf gekozen weg inslaat voor jezelf en het niet laat afhangen van anderen en/ of de situatie. Een keuze die jij bepaalt hebt en waarmee je de toekomst vorm wilt geven op een wijze die voor jou goed voelt. En je intuïtie en limbisch systeem helpen je daar bij, als je hiernaar wilt luisteren.
Als ik nu zo terugkijk op mijn leven, zijn er nog veel meer van die keuzemomenten geweest. Een ander keuzemoment heb ik bijvoorbeeld in mijn blog geschreven over narcisme. De keuze die ik uiteindelijk moest maken voor mezelf om mezelf niet te verloochenen ondanks dat ik daarmee een dierbare zou verliezen, namelijk mijn moeder.
Het leven bestaat constant uit het maken van keuzes. Maak ze zelf, wees regisseur van je eigen levenspad en laat niet anderen dat bepalen voor je.
Sta jij ook op zo’n kruispunt in je leven of je hebt situaties waarin je hulp nodig hebt bij het maken van een keuze voor jezelf. Neem dan contact met mij op of kijk op www.zenacoaching.nl