Nooit meer een foto, geluid of video….

Verlies en Rouw

Tijd heelt niet alle wonden, je leert ermee leven

Nooit meer een nieuwe foto kunnen maken van je, nooit meer je stem horen of je gezicht zien, of je omhelzen. Dat zijn weer de pijnlijke gewaarwordingen van het feit dat je 4 jaar geleden 'je jas uittrok' en weggleed. Weg terwijl alles, na zoveel ellende, je weer toelachte. Je weer een toekomst had, wij samen een toekomst hadden.

Ik mis je nog steeds pap en dat zal niet veranderen. De pijn en het verdriet van het missen blijft, maar is ook een teken dat ik nog steeds van je hou.

Vandaag is het 4 jaar geleden dat mijn vader, volop in herstel, eigenlijk net weer helemaal beter zelfs, ineens zijn jas uitdeed op het moment dat hij op mij zat te wachten in het revalidatiecentrum. Hoe raar het klinkt, ben ik nog steeds dankbaar dat hij weggleed terwijl ik net aangelopen kwam, dat ik hem heb gereanimeerd en tot het laatst erbij bent gebleven. Tot de laatste ademhaling en de laatste hartslag. Dat maakte dat ik het verlies van mijn vader goed heb kunnen doorlopen. Wordt dan het verdriet en het gemis minder, nee. Het lijkt wel alsof dat met de loop van de jaren toeneemt. Of dat nu komt doordat we ouder worden of meer het besef dat hij niet meer kan meegenieten van alles wat er na zijn dood op mijn pad is gekomen. Mijn broer terug in mijn leven na 23 jaar, mijn zus terug in mijn leven na bijna 10 jaar. Mijn praktijk die ik heb opgericht, de belangrijke mijlpalen en gebeurtenissen die ik in mijn leven meemaak, dat ik die niet meer kan delen doet pijn.

Vandaag dan ook een dag afgeblokt om er te kunnen zijn met al mijn gevoelens en verdriet. En ja, de tranen rollen volop. Manlief die goedbedoeld zegt, “je moet het een plekje geven want hij komt niet meer terug”. “Nee schat, dat klopt dat maakt het juist zo verdrietig en pijnlijk”. Dat ik geen nieuwe herinneringen meer kan maken, dat ik geen voicemailbericht heb waarin ik zijn stem nog eens kon horen. Dat ik naarstig in de hoeveelheid foto’s loop te zoeken naar mogelijk weer een ‘nieuwe’ foto van pa die ik nog niet eerder heb gezien. De herinneringen blijven, maar sommige vervagen ook. En ik wil niet dat je vergeten wordt.

Dus mensen stop alstublieft met zeggen “geef het een plekje” want zo werkt rouwen niet. Je leert ermee leven, maar het gemis en verdriet gaat niet weg. Ook al zie je de blauwe plekken niet aan de buitenkant, ze zijn er wel aan de binnenkant. En af en toe spelen die blauwe plekken aan de binnenkant net iets harder op dan op andere dagen. Dus ook al zie je het niet, het is er wel.

Nu 4 jaar later was het eindelijk tijd om de pallet met mijn vaders laatste spulletjes op te gaan ruimen, zijn oude bureau die uit elkaar viel en het ladeblokje dat nog vol spulletjes zat. En daar kwam ik weer een briefje van pa tegen, over de strijd die hij had in zijn huwelijk. De agenda’s van de laatste jaren voor zijn dood. En dan heb ik nog een 2-tal fotorolletjes die ik eerdaags ga ontwikkelen. Benieuwd of en wat erop staat. Zo heb ik toch nog wat verassingen terwijl mijn vader alweer 4 jaar geleden is overleden.

Dat er geen tijd voor staat, mag hopelijk duidelijk zijn. Alles komt op zijn tijd: de tijd om de kleren op te ruimen, de tijd om de spullen uit te zoeken en op te ruimen, de tijd voor bewuste herinneringen op te zoeken, enzovoorts. Belangrijk is dat je er tijd en ruimte voor maakt om bewust te rouwen, ook na zoveel jaar. Want het is mijn vader, de man die mij het leven heeft gegeven en waar ik voor 50% uit bent voortgekomen. De man die lang in een overlevingsmasker heeft geleefd, waardoor ik niet eens de volledige geschiedenis weet over mijn vader, hoe hij het vroeger had. Maar nog steeds dankbaar ben voor het inkijkje dat ik kort voor zijn overlijden heb gekregen in zijn leven vanuit de gesprekken.