Een dag die we nooit vergeten

01 januari 2024 is een dag die ik nooit meer vergeten zal. Een dag, een jaar dat zo slecht begon met het ongeluk van mijn lieve paard Javina (9). Ze heeft ons veel gegeven is de jaren dat ze bij ons is geweest en nu nog. Dagelijks zie ik haar, want ondanks het grote pijnlijke gemis heb ik haar geïntegreerd in mijn praktijk. En haar energie is hier nog altijd.

Daar waar haar dood een gat geslagen heeft in mijn hart, heeft Javina tegelijkertijd ruimte gemaakt voor een ander paard, fysiek maar ook omdat er nog zoveel liefde is om te geven niet alleen aan de paarden en dieren die ik al heb, maar ook voor een dier dat hier meer dan recht op heeft. Javina heeft een ander paard een kans gegeven op een ‘forever home’.

Hoe moeilijk ook, hebben wij toch besloten om te kijken naar een paard of pony bij onze kudde. Voor het eerst sinds lange tijd gunde ik mijzelf en mijn man een ‘kant en klaar’ paard waarmee therapie gedaan kan worden als ook af en toe buitenritjes samen met mijn man. Veel paarden langs zien komen op social media, totdat ik in aanraking met Jázmin. Eerst nog aftasten, want een paard via een handelsstal vanuit het buitenland (na onderzoek) daar vond ik wel wat van. Maar iets trok mij aan haar, toch elders gaan kijken en telkens teruggeworpen naar die foto van Jázmin, naar die blik van haar. Waarna de stoute schoenen aangetrokken en gaan kijken op een vrijdagmiddag.

Paard met trauma

Aangekomen op de stal zag ik haar, lief en schitterend. Maar wel met een verhaal, dat voelde ik en ik raakte emotioneel. Dacht in eerste instantie vanwege het feit dat Javina nog niet zo lang geleden overleden is en dit toch een grote stap is. Alhoewel ik dit bij andere paarden de week ervoor niet zo ervaarde. De volgende dag weer kijken, en daar was Jázmin….helemaal overprikkeld, chagrijnig, bijtend en bokkend, overspronggedrag vertonend. En ik…. weer emotioneel geraakt. Ieder ‘normaal’ mens zou zeggen, laat het paard staan….ze is niet betrouwbaar, zoveel keus uit kant en klare paarden die wel geschikt zijn voor therapie en af en toe een buitenritje. Maar dat ging niet, Jázmin en ik waren op zielsniveau aan elkaar geraakt/ gekoppeld. Maar ik wist wel dit paard is getraumatiseerd, hier gaat tijd en veel energie en geduld in zitten wat ik met liefde wil doen. Niet vanuit een reddersrol, zoals mij maar al te vertrouwd is geweest in het verleden, maar vanuit de zielsconnectie én de potentie die Jázmin heeft als ze goed door haar traumaverwerking heen komt.

Voordat ik tot onderhandeling over ging nog met een oud-collega gesproken die de woorden aan mij gevoel kon geven, die kon bevestigen dat Jázmin getraumatiseerd is en met name door touwen die naar haar zijn gegooid en wellicht mee geslagen, toen ze nog in het buitenland stond. Weloverwogen het besluit genomen en daar was het akkoord! Jázmin is nu onderdeel van ons gezin, onze kudde met haar forever huisje.

Ontlading van spanningen

De zaterdagmiddag haar gehaald en het eerste en enige wat ze kon doen was op de achterplaat (zoals wij dat noemen, uitloop van de binnenbak) staan, over de weilanden kijken en zuchten, héél diep zuchten en proberen te gapen. Spanningen los te gaan laten, hoe eng alles ook voor haar was had ze nog niet van dit moment durven te hopen laat staan van te genieten.

We hebben samen nog een lange weg te gaan, met uitdagingen. Maar komen iedere dag stap voor stap in de vertraging verder. En of je er nu in geloofd of niet, ik weet dat Javina vanuit hierboven toch wel een rol heeft gespeeld m.b.t. Jázmin. Want zoveel andere paarden gezien, die ‘kant en klaar’ waren, die mij zelfs gegund waren maar het niet konden worden vanwege die speciale klik met Jázmin.

Mijn eigen ervaringen en mijn professionele ervaringen met trauma en met paarden, maakt dat ik met veel vertrouwen samen met Jázmin aan haar rehabilitatie begin. En van tijd tot tijd zal ik een update geven van hoe het gaat met haar traumaverwerking. En wat betreft die touwen waar mijn oud-collega het over had, dat klopte helemaal. Daar hebben we nu al grote stappen in gezet vanuit geduld, liefde en vertrouwen in elkaar. Eigenlijk hetzelfde als wat mensen nodig hebben die zelf in een traumaverwerking zitten, geduld, vertrouwen en liefde!

Betekenisgeving en dankbaarheid

En wat Javina betreft, daar vloeien met regelmaat nog de tranen voor, en kan haar liefde en aanwezigheid ook voelen. Ook wij hadden een speciale band met elkaar. De betekenisgeving vanuit het rouwproces gezien aan haar dood, kan ik alleen maar aangeven dat ik haar niet had willen verliezen. Ben dankbaar voor de bijna 10 jaar dat zij onderdeel van ons leven is geweest met al haar gekkigheid daarbij. En als dan dit ongeluk toch écht moest gebeuren, ben ik Javina dankbaar dat zij Jázmin een forever huisje heeft kunnen schenken.